Në estetikën tradicionale japoneze, wabi-sabi është një pamje e botës e përqendruar në pranimin e papërsosmërisë. Estetika nganjëherë përshkruhet si një nga vlerësimet e bukurisë që është “e papërsosur, e pahijshme dhe jo e plotë” në natyrë. Është një koncept që rrjedh nga mësimi budist i tre shenjave të ekzistencës, posaçërisht ‘papërmbajtshmërisë, vuajtjes dhe zbrazëtisë ose mungesës së vetë-natyrës’. Për Richard Powell, “Wabi-sabi ushqen gjithçka që është autentike duke pranuar tre realitete të thjeshta: asgjë nuk zgjat, asgjë nuk ka përfunduar dhe asgjë nuk është e përsosur”.
Megjithëse Wabi-sabi vështirë të përcaktohet, ai mund të përkthehet në kuptimin e tij të thjeshtuar “thjeshtësia rustike” ose “eleganca e nënvlerësuar” me një fokus në një mentalitet ‘më pak është më shumë’, duke marrë ‘kënaqësi nga e papërsosura’. Wabi-sabi ofron një arratisje nga mania e botës moderne me përsosmërinë dhe pranon papërsosmëritë në mënyrën e vetë, e bukur.
Karakteristikat e estetikës dhe parimeve wabi-sabi përfshijnë asimetri, vrazhdësi, thjeshtësi, ekonomi, kursim, modesti, intimitet dhe vlerësimin e objekteve natyrore dhe forcave të natyrës. Estetika Wabi Sabi është më intuitive sesa intelektuale, e gjurmuar nga ciklet natyrore dhe proçeset, si dhe nga një mjedis intim, modest, asimetrik dhe i papërsosur.
Wabi-sabi mund të ndryshojë perceptimin tonë të botës në masën që një copë ose çarje në një vazo e bën atë më interesante dhe i jep objektit një vlerë më të madhe medituese. Në mënyrë të ngjashme materialet që plaken, të tilla si druri i zhveshur, letra dhe pëlhura, bëhen më interesante pasi ato shfaqin ndryshime që mund të vërehen me kalimin e kohës. Siç vëren Andrew Juniper, ‘Nëse një objekt ose shprehje mund të sjellë, brenda nesh, një ndjenjë melankolie të qetë dhe një dëshirë shpirtërore, atëherë mund të thuhet se objekti është wabi-sabi’.
