بویلرها نوعی سیستم گرمایشی هستند که می توانند برای تولید انرژی مبتنی بر بخار فشار بالا استفاده شوند. انواع مختلفی از دیگ های بخار موجود است که بر اساس عواملی مانند اندازه، قابلیت حمل، نحوه عملکرد و موارد دیگر دسته بندی می شوند. وجه مشترک همه آنها استفاده از سوخت برای گرم کردن آب گرم یا تولید بخار است. دسته بندی رایج دیگ ها به دیگ های بخار آتش و آب. این تمایز به ویژگی های طراحی و گرمایش دیگ ها اشاره دارد.

دیگ های بخار اولیه کمی بیشتر از کتری هایی بودند که با آتش در زیر آن گرم می شدند. اینها به عنوان دیگ های پوسته ای شناخته می شدند و در قرن هفدهم رایج شدند، تقریباً 2000 سال پس از اختراع ماشین جدید مفهوم استفاده از بخار برای انجام کارهای مفید توسعه یافت تا اینکه در اوایل دهه 1600، برنس، یک مهندس ایتالیایی، اولین توربین بخار steam boiler قابل کار را ساخت. از این نقطه به بعد تقاضا برای بخار فشار بیشتر و دمای بالاتر افزایش یافت.

در سال 1740 جان آلن متوجه شد که راه برای افزایش کارایی دیگ بخار افزایش زمان تماس بین گاز داغ و سطح گرمایش است و یک دیگ پوسته ای با دودکش دود که از طریق پوسته به جلو و عقب می پیچد ساخته شد. او همچنین ایده دم را به منظور عبور هوا از طریق دیگ بخار و در نتیجه غلبه بر مشکل کاهش اکسیژن در کوره، که احتمالاً پیشرو فن مدرن بادکش اجباری است، در نظر گرفت. سپس در سال 1804 ریچارد ترویتیک یک دیگ بخار لوله آتش ساده با پوسته چدنی و انتهای ظروف طراحی کرد و این مبنایی برای توسعه بیشتر شد که منجر به دیگ بخار لوله آتش چند پاس مدرن امروزی شد.

مهندسان، حتی در مراحل اولیه توسعه طراحی لوله آتش، احتمالات دیگری را در نظر گرفتند. مولد بخار اصلی لوله آب ویلیامز بلیکی (1766) سلف دیگ لوله آب اولیه بود و با افزایش نیاز به دیگ های بخار فشار بالاتر، مهندسان متوجه شدند که دیگ پوسته محدودیت هایی دارد و توسعه واقعی دیگ لوله آب آغاز شد.

اولین طراحی واقعا موفق لوله آب در سال 1856 زمانی که استفان ویلکاکس دیگ بخار خود را با گردش آب بهبود یافته و سطح گرمایش افزایش داد، ایجاد شد. این دیگ بخار ذاتاً ایمن بود و توسعه به سرعت ادامه یافت و در خرید دیگ بخار مدرن بسیار پیچیده که قادر به کار در فشار و دمای بالا است به اوج خود رسید.