دیگ های تجاری معمولاً سیستم های تحت فشاری هستند که سوخت قابل احتراق (یا گاهی اوقات از برق استفاده می کنند) برای گرم کردن آب می سوزانند و حالت مایع آب را به گاز – بخار – تغییر می دهند که سپس برای تأمین گرمایش در یک ساختمان یا سازه دیگر توزیع می شود.

بخار را نمی توان منحصراً برای گرما استفاده کرد. مفهوم تولید همزمان مدتی است که وجود داشته و به موجب آن از بخار برای تولید نیرو نیز استفاده می شود. اما برای اهداف این مقاله، ما در مورد تولید بخار در یک محیط تجاری یا صنعتی بحث می کنیم.

همچنین لازم به ذکر است که می توان بخار نیز خریداری کرد. شرکت زاگرس boiler گرما را در سراسر شهر به مشتریان زیادی می فروشد و توزیع می کند.

در داخل یک دیگ بخار، مشعل ها یا کویل های الکتریکی گرما تولید می کنند که سپس با استفاده از مبدل حرارتی به آب محصور منتقل می شود. این فرآیند بسته به نوع دیگ بخار یا آب گرم یا بخار ایجاد می کند. آب گرم یا بخار از طریق لوله‌ها در سراسر تأسیسات تجاری به گردش در می‌آید. آب یا بخار وارد رادیاتورها یا اجزای دیگری می شود که گرما را پخش می کنند.

هر دیگ بخار متکی به چرخه گرمایش مداوم است. بخار ممکن است از طریق گرانش به دیگ برگردد و هنگامی که خنک شد دوباره به حالت مایع خود متراکم می شود. برخی از بویلرها همیشه آب گرم در پایین مخزن دارند، جایی که آب می تواند به رادیاتورهای معمولی منتقل شود. به این حلقه گرمایش آب گرم می گویند. اغلب در پیکربندی‌های مسکونی معمولاً در زیرزمین‌ها دیده می‌شود، جایی که یک مدار گرمایشی خارج از دیگ بخار نصب می‌شود و از یک رادیاتور و سیرکولاتور معمولی استفاده می‌کند.

گاز طبیعی رایج ترین سوخت مورد استفاده در بویلرهای تجاری است. انواع دیگری از دیگ های بخار موجود هستند که نفت کوره می سوزانند یا از کویل های مقاومت الکتریکی برای تولید گرمایش از برق استفاده می کنند. برخی از بویلرها به سوخت زیستی متکی هستند. در زمان تقاضای زیاد در مناطق خاص، مشتریان تجاری بزرگ اغلب مجبور به ترک گاز طبیعی می شوند و باید از ذخایر بزرگ نفت کوره برای حفظ عملیات استفاده کنند. این به این دلیل است که شرکت گاز ممکن است در تامین تقاضای گاز طبیعی در هوای سرد مشکل داشته باشد. در محیط های صنعتی و تجاری سنگین، استفاده از دیگ بخار فقط به گرما محدود نمی شود.